6 Şubat 2023’te meydana gelen ve Türkiye’nin 11 ilinde yıkıma neden olan depremin ardından bölgede arama kurtarma çalışmalarına katılan Çayeli Bakır İşletmeleri’nde çalışan madenciler, depremin ardından bölgede yaşananları anlattı. Madenciler, enkaz altında kalan ve annelerine sarılırken ölen çocuklardan çok etkilendiklerini belirtti.
6 Şubat 2023’te meydana gelen, yüzyılın felaketi olarak nitelendirilen ve birçok şehirde yıkıma neden olan depremin üzerinden bir yıl geçti. Kahramanmaraş’ta meydana gelen deprem nedeniyle 11 ilde çok sayıda bina yıkıldı, onbinlerce kişi hayatını kaybetti. Depremin merkezi Kahramanmaraş’ta Çayeli Bakır İşletmeleri’nde çalışan madenciler günlerce arama kurtarma çalışmalarında görev yaptı. Bölgede çalışan madenciler çok sayıda vatandaşı enkazdan kurtardı.
“Kurtarın diye bağırışlar vardı, atmosfer çok kötüydü”
Arama kurtarma çalışmalarına katılan madencilerden Mehmet Uzun, “Kahramanmaraş’ta Trabzon Caddesi’ne gittik. Çok kötüydü. Her şey karmakarışıktı. Aslında Kahramanmaraş’a girerken yollar kaymıştı 3- 4 metre sağa veya sola. Gece 11-12 gibi geldik. Oradan oraya vardık.” Kurtarmaya başladık. Ayakta kalan çok az ev vardı. Her yerden ‘kurtarın bizi’ sesleri geliyordu, ortam çok kötüydü. Gittiğimiz ilk gün sahada doğru dürüst kimse yoktu. Ayrıca sınırlı bir ekibimiz vardı. Yaklaşık 8-10 kişiydik. Takımları ayırdık. Bir kadın yanımıza geldi. ‘Babam orada, babamı kurtarın’ diyordu. Fırsat bulamadık. Fırsatı ikinci günün akşamı bulduk. Arkadaşlarımızı aradım. Spot yerini söylüyordu. Binanın en üst katındaydı. Masaya çıktık. Beton o kadar zayıftı ki 3-4 kazma darbesiyle kırdık. “Kendisini tanımladığı yerden babasının tanımını kaldırdık. Yani o kadının mutluluğu, insanların memnuniyeti, o duygu seli bambaşkaydı” dedi.
“İnsan hayatını kurtarmak tanımlanabilecek bir duygu değil”
Enkaz altından insanları sağ kurtarmanın verdiği duygunun kelimelerle anlatılamayacağını vurgulayan Uzun, “Bir insanın hayatını kurtarmak anlatılacak bir duygu değil. İlk gün çok duygulandım. Sağdan ve soldan alkışlar geldi. Duygularını biraz kaybediyorlar. Bir süre sonra insan tamamen tasarrufa odaklanıyor. Kelimelerle.” “Açıklanabilecek hiçbir duygu yok. Her yer yıkılmış. Başınızı yaslayabileceğiniz bir yer yok, tuvalet ihtiyacınızı karşılayabileceğiniz bir yer yok. Sokaklarda uyuduk. Açlık falan aramadık.” .
“Orada ölü gördüğümüz çocukların hepsi annelerine sarılıyordu.”
Enkaz altında kalan ve annelerine sarılırken ölen çocuklardan çok etkilendiğini belirten İbrahim Şeker, “Deprem sabahı yola çıktık. Hava koşulları kötü olmasına rağmen gece 11’de oraya gittik. Bölgeyi görünce daha da şok olduk. Her şey yıkılmıştı. İnsanlar bizi görünce yardım etmeye çalıştı. Jandarma ve polisimiz bize yardım etmeye çalıştı. Orada insanların sesleri çaresizce duyuluyordu ama müdahale edemediler. Olay yerine gittik. Hızlı bir şekilde ekipmanlarımızı hazırladık. 9 gün orada kaldım. Kaldığım süre boyunca yorulduğumu bile hatırlamıyorum. Amacımız insanları kurtarmaktı. Elimizden geldiğince insanları kurtarmaya çalıştık. . anlatılacak bir duygu gibi görünmüyor ama bizi en çok etkileyen çocuklar oldu.Enkazın altında hamile bir kadın vardı.Kocası kadının öldüğünü biliyordu ama onu dışarı çıkarmamızı istedi.Normalde İlk günler cesede bakmadık ama götürdük. Bu olay beni çok etkiledi. Ve çocuklar, biz. Çok etkileyiciydi. Biz enkaz üzerinde çalışırken polis bize yardım ediyordu. Çocuğu kurtardığımızda ona kimin sarılacağını merak ediyorduk. Çocuklar genellikle annelerine sarılarak uyurlar. “Orada ölü gördüğümüz çocukların hepsi annelerine sarılıyordu” dedi. – RİZE
